Een stip op de kaart

© Mel Boas

Den Dolder was voor ons lange tijd gewoon een stip op de kaart. Voor Koen was het niet meer dan het dorp waar hij doorheen reed op weg naar zijn geboorteplaats Amsterdam: ‘Vooral in de winter, als er sneeuw lag en de bomen berijpt waren vond ik de omgeving prachtig. Dat ik er ooit zou wonen kwam niet in me op. Nu rijd ik van waar dan ook uitgerekend naar dit dorp en is het mijn thuis.’ Dees kende het eigenlijk alleen maar van de wildwestverhalen die iedereen kent, maar: ‘Toen we voor het eerst het terrein van de Willem Arntsz Hoeve op reden om ons nieuwe huis te bekijken was ik verkocht. Ik heb altijd in het bos willen wonen.’ Van zomaar een plaats veranderde het in een plek waar dromen waar kunnen worden.

Verhalen
Kort na onze verhuizing kwam de verhalenmachine op volle toeren en werden meer wilde verhalen de ether in geslingerd dan we voor mogelijk hielden. We woonden op een van de mooiste plekken in Nederland, maar als we ons oor te luisteren legden leek het er meer op alsof we in een duister sprookjesbos vol griezelige monsters verdwaald waren geraakt. Terwijl wij dag in dag uit nieuwe mensen ontmoetten die stuk voor stuk en op hun eigen manier van hun dorp hielden. Dat wakkerde onze nieuwsgierigheid aan. Wat was hún verhaal? We wilden het verhaal van de ‘binnenstaander’ vinden als tegenwicht voor dat van de buitenstaanders.

Dé Doldenaar
Want bestaat dé Doldenaar? Honderd jaar geleden was er nog amper sprake van een dorp op de plek waar nu Den Dolder ligt, maar ooit raakten hier mensen verzeild. Ze kwamen er werken, omdat er in de buurt van Amersfoort een zeepfabriek afbrandde. Of omdat er een nieuw ‘buitengesticht’ werd gebouwd midden in de natuur, die zo heilzaam zou zijn voor de mens. En omdat ze hier werkten kwamen ze hier ook wonen. Maar het verhaal stopt daar niet. Er werden nieuwe dorpelingen geboren, er komen nog steeds nieuwe mensen wonen omdat ze hun droomhuis toevallig hier vonden en anderen verblijven er voor korte of langere tijd omdat ze er verpleegd worden of in behandeling zijn. Zo heeft Den Dolder net zo veel verhalen als het mensen telt.

Mensen van Den Dolder
En dus kun je gerust stellen: als het voor ons al zo divers is en was, dan bestaat dé Doldenaar niet. Wie zijn dan al die mensen die samen een dorp vormen? Is er van al die wildwestverhalen iets waar of zit het verhaal anders in elkaar? Om dat in beeld te brengen startten we afgelopen zomer het project Mensen van Den Dolder. We halen verhalen op bij echte Doldenaren en publiceren die samen met professionele foto’s. Daarmee bouwen we aan een online Den Dolder. Een dorp met een eigen stem en gezicht die passen bij de mensen die je er kunt ontmoeten. 

Voor Mensen van Den Dolder werken we samen met fotograaf Mel Boas. Het project wordt ondersteund door Fivoor, forensische en intensieve psychiatrie.

wat ons inspireert ...

Ze studeerden gelijktijdig aan het ArtEZ conservatorium, maar bewandelden in die tijd elk hun eigen weg, vertellen sopraan Irene Hoogveld en pianist Maxime Snaterse. In november vorig jaar werden ze toegelaten tot het solistenbestand van de vereniging. Een bewuste keuze voor het lied, zegt Irene: ‘Als musicus kun je voor van alles kiezen, maar wij kiezen hiervoor.’
Soms moet je met de duivel dansen om de hemel te bereiken. Dan is het van onschatbare waarde als er iemand in de buurt is die je leert hoe je dansen moet.
Kunst is een middel om de wereld een stukje mooier is onze overtuiging. Het is een schakelaar die het licht weer aan kan doen ontdekte Dees laatst, toen ze – doodnormaal – moest plassen.
Componist Joost Kleppe legt zich al jarenlang toe op het schrijven van vocale werken, waaronder ook liederen. Maar hoe gaat een componist om met tekst?
Op het moment dat heel het land piepend tot stilstand kwam, hadden wij onze handen nog vol aan het vertalen daarvan in het werk voor onze opdrachtgevers. Daar zijn veel culturele organisaties bij en die zagen van het ene op het andere moment hun voorbereidingen van maanden sneuvelen.
‘Mijn droom als cultuurcoach is om iets terug te geven aan de community. Een aantal jaar geleden had ik een helpende hand nodig en nu kan ik jongeren datzelfde bieden’.
Het zorglandschap verandert ingrijpend. Organisaties staan voor de uitdaging om nieuwe vormen te vinden om aan de zorgvraag te voldoen en maatwerk te leveren die recht doet aan cliënten, patiënten en medewerkers.
‘Voordat ik als tropenarts naar het buitenland ging werkte ik jaren in een ziekenhuis in Nederland en dacht: Nederland is qua gezondheidszorg het beste van het beste. Toen ik terugkwam was ik verbaasd over de verschillen’
Met onderbrekingen versleet Koen in ruim 35 jaar zo’n acht Citroëns. De laatste ruilden hij en Dees een aantal jaar geleden in voor een degelijke gezinsauto: een Peugeot. Het werd geen match.
‘We worden geen De Balie, zoals in Amsterdam’, zegt Job Boot over de debatten in de bibliotheek, ‘maar het leuke is dat Idea het toch wil stimuleren en faciliteren.’
op de hoogte blijven?

schrijf je in voor onze nieuwsbrief!

Dan laten wij je periodiek weten waar wij mee bezig zijn.