‘Op het moment dat heel het land piepend tot stilstand kwam, hadden wij onze handen nog vol aan het vertalen daarvan in het werk voor onze opdrachtgevers. Daar zijn veel culturele organisaties bij en die zagen van het ene op het andere moment hun voorbereidingen van maanden sneuvelen. Voor ons betekende dat omschakelen, want in plaats van met mooie publicaties moesten we ons ineens bezighouden met crisiscommunicatie. Dat was even slikken.

Het is echt schrijnend wat we zagen gebeuren. Onze agenda werd wel leger, maar niet compleet blanco zoals bij veel bevriende kunstenaars en artiesten. We hebben wat dat betreft geluk gehad. De gunfactor bleek hoog, waardoor we opdrachten naar voren konden halen. De saamhorigheid die ontstond binnen ons netwerk was heel bijzonder om te ervaren. En thuiswerken deden we altijd al, dus daar hoefden we niet aan te wennen. Je moet je ook niet gek laten maken. Iedereen zat in hetzelfde schuitje, terwijl er via de media genoeg op ons afkwam om de moed te verliezen.

Het was een uitdaging om telkens de creativiteit op te zoeken in een ruimte die letterlijk en figuurlijk steeds kleiner werd. Hoe ga je dat doen als “tweepitters”? Wij hebben niet alleen een bureau voor creatieve communicatie, maar zijn ook beeldend kunstenaars. De creativiteit en verbeeldingskracht die je in zo’n periode nodig hebt, hebben we dus wel in huis. Geconfronteerd met steeds meer beperkingen ga je vanzelf zoeken naar hoe je daarbinnen er toch het maximale uit kunt halen. De dreiging is reëel, maar we proberen het misschien daarom wel te zien als spel.

Wat we ook merken is dat ons eigen werk veranderde. In de eerste weken stroomde de energie in nieuwe korte verhalen, schilderijen … maar op een gegeven moment merk je dat de inspiratie niet vanzelf uit die overgebleven anderhalve meter vloeit. Het is zoeken naar nieuwe invalshoeken, maar we vliegen elkaar nog steeds niet in de haren hoor!’