Den Dolder was voor ons lange tijd gewoon een stip op de kaart. Voor Koen was het niet meer dan het dorp waar hij doorheen reed op weg naar zijn geboorteplaats Amsterdam: ‘Vooral in de winter, als er sneeuw lag en de bomen berijpt waren vond ik de omgeving prachtig. Dat ik er ooit zou wonen kwam niet in me op. Nu rijd ik van waar dan ook uitgerekend naar dit dorp en is het mijn thuis.’ Dees kende het eigenlijk alleen maar van de wildwestverhalen die iedereen kent, maar: ‘Toen we voor het eerst het terrein van de Willem Arntsz Hoeve op reden om ons nieuwe huis te bekijken was ik verkocht. Ik heb altijd in het bos willen wonen.’ Van zomaar een plaats veranderde het in een plek waar dromen waar kunnen worden.

Verhalen
Kort na onze verhuizing kwam de verhalenmachine op volle toeren en werden meer wilde verhalen de ether in geslingerd dan we voor mogelijk hielden. We woonden op een van de mooiste plekken in Nederland, maar als we ons oor te luisteren legden leek het er meer op alsof we in een duister sprookjesbos vol griezelige monsters verdwaald waren geraakt. Terwijl wij dag in dag uit nieuwe mensen ontmoetten die stuk voor stuk en op hun eigen manier van hun dorp hielden. Dat wakkerde onze nieuwsgierigheid aan. Wat was hún verhaal? We wilden het verhaal van de ‘binnenstaander’ vinden als tegenwicht voor dat van de buitenstaanders.