Auteur: Koen Wilgehof-Sodaar

dubbele gevoelens

Berichtauteur Door Koen Wilgehof-Sodaar
Berichtdatum 3 mei 2023

Dubbele gevoelens

Koen was achttien toen hij zijn eerste auto kocht: een donkergroene Citroën DS. Een halfautomaat met een open dak. Daarna volgden een beige GS, die hij met een rollertje zwart verfde omdat hij de kleur zo lelijk vond en een babyblauwe 2CV. Met onderbrekingen versleet Koen in ruim 35 jaar zo’n acht Citroëns. De laatste ruilden hij en Dees een aantal jaar geleden in voor een degelijke gezinsauto: een Peugeot. Het werd geen match.

Echte liefde
Ze namen afscheid van de ‘Peug’ en vonden hun grote liefde: een Volvo 240 Polar. Toen hun wegen toch scheidden voelde dat alsof ze een oude winterjas wegdeden: hij was totaal versleten, maar zat nog zo lekker! Sindsdien rijden ze weer Peugeot, een Partner dit keer. Het leukste eraan is dat wanneer je een van hen vraagt ‘wat ga je doen vanavond?’, ze zonder liegen kunnen antwoorden ‘met mijn partner op stap’. Hij brengt hen overal heen, maar bij elkaar passen doen ze nog steeds niet.

Dubbele gevoelens
Toen Koen laatst onderweg was wist hij ineens waarom. Vanuit tegengestelde richting passeerde een Citroën Berlingo en hij werd op slag vrolijk. Het idiote is, de Berlingo komt uit dezelfde fabriek als de Partner. Het zijn identieke auto’s! Waar zat dan het verschil in beleving? Het is de dubbele chevron van Citroën die het hem doet. Die hoort voor hem bij hippies, vrijdenkers en creatievelingen, de leeuw van Peugeot bij huisgezinnen en stamppot met een kuiltje jus.

Identiteitsbewijs
Zo sterk kan een beeldmerk zijn: één auto + twee merken = dubbele gevoelens. Daar heeft de fabriek weinig aan gesleuteld, maar de merkbouwers des te meer. Door jaren achter elkaar een herkenbaar verhaal te vertellen en dat samen te koppelen aan een beeld, word je als consument verleid om juist dat ene merk te kiezen, omdat het past bij zijn of haar identiteit. Die niet toevallig bijna samenvalt met die van de producent. Een logo als identiteitsbewijs dus.

Een echt verhaal
Dezelfde dubbele gevoelens komen ook bovendrijven wanneer Koen op Facebook weer eens de vraag tegenkomt: wie maakt er voor weinig een logo voor mij? In de commentaren wordt gretig verwezen naar aanbieders die voor een grijpstuiver een beeldmerk voor je ontwerpen. Maar moet de vraag niet zijn: wie helpt mij mijn verhaal te vertellen? Met alleen zoeken naar een leuk plaatje dat je bedrijf moet gaan vertegenwoordigen, ontneem je jezelf de kans om te vertellen wie je bent, waar je voor staat en waarom jij goed bent in wat je doet.

Uitnodiging
Een logo roept in een oogopslag een complete wereld aan emoties, associaties en behoeften op. De behoeften van jouw (toekomstige) klanten, die jij gaat vervullen. Jouw beeldmerk wordt dus een onderdeel van je identiteit en daarmee van de wereld waar je klanten zich thuis moeten gaan voelen. Het is een uitnodiging om die wereld te gaan verkennen. Dat lukt niet van vandaag op morgen. Ook de makers van Citroën investeerden jaren in het verhaal achter de dubbele chevron. Dat deden ze zo goed, dat het merk modernisering in het ontwerp doorstond zonder aan herkenbaarheid te verliezen.

Een wereld te winnen
Met een logo voor bijna niks is de kans groot dat jij en je bedrijf niet worden geassocieerd met dat unieke verhaal. Een goed ontwerp doet dat wel: het brengt je niet alleen van a naar b, maar is herkenbaar en voelt als thuis. Voor jou én voor je doelgroep. Bouwen aan een merk is je publiek vertellen waarom jullie bij elkaar horen en zorgt ervoor dat er een match is. Daar is een wereld te winnen.

wat ons inspireert ...

Ze studeerden gelijktijdig aan het ArtEZ conservatorium, maar bewandelden in die tijd elk hun eigen weg, vertellen sopraan Irene Hoogveld en pianist Maxime Snaterse. In november vorig jaar werden ze toegelaten tot het solistenbestand van de vereniging. Een bewuste keuze voor het lied, zegt Irene: ‘Als musicus kun je voor van alles kiezen, maar wij kiezen hiervoor.’

Soms moet je met de duivel dansen om de hemel te bereiken. Dan is het van onschatbare waarde als er iemand in de buurt is die je leert hoe je dansen moet.

Kunst is een middel om de wereld een stukje mooier is onze overtuiging. Het is een schakelaar die het licht weer aan kan doen ontdekte Dees laatst, toen ze – doodnormaal – moest plassen.

Componist Joost Kleppe legt zich al jarenlang toe op het schrijven van vocale werken, waaronder ook liederen. Maar hoe gaat een componist om met tekst?

Op het moment dat heel het land piepend tot stilstand kwam, hadden wij onze handen nog vol aan het vertalen daarvan in het werk voor onze opdrachtgevers. Daar zijn veel culturele organisaties bij en die zagen van het ene op het andere moment hun voorbereidingen van maanden sneuvelen.

‘Mijn droom als cultuurcoach is om iets terug te geven aan de community. Een aantal jaar geleden had ik een helpende hand nodig en nu kan ik jongeren datzelfde bieden’.

Het zorglandschap verandert ingrijpend. Organisaties staan voor de uitdaging om nieuwe vormen te vinden om aan de zorgvraag te voldoen en maatwerk te leveren die recht doet aan cliënten, patiënten en medewerkers.

Voor Koen was Den Dolder niet meer dan het dorp waar hij doorheen reed op weg naar zijn geboorteplaats Amsterdam: ‘Vooral in de winter, als er sneeuw lag en de bomen berijpt waren vond ik de omgeving prachtig. Dat ik er ooit zou wonen kwam niet in me op’.

‘Voordat ik als tropenarts naar het buitenland ging werkte ik jaren in een ziekenhuis in Nederland en dacht: Nederland is qua gezondheidszorg het beste van het beste. Toen ik terugkwam was ik verbaasd over de verschillen’

Met onderbrekingen versleet Koen in ruim 35 jaar zo’n acht Citroëns. De laatste ruilden hij en Dees een aantal jaar geleden in voor een degelijke gezinsauto: een Peugeot. Het werd geen match.

‘We worden geen De Balie, zoals in Amsterdam’, zegt Job Boot over de debatten in de bibliotheek, ‘maar het leuke is dat Idea het toch wil stimuleren en faciliteren.’

wat ons beweegt

energie losweken

Berichtauteur Door Koen Wilgehof-Sodaar
Berichtdatum 3 mei 2023

Afvaldebat van het Lokaal Mediacentrum Zeist in de Idea bibliotheek

Energie losweken

‘We worden geen De Balie, zoals in Amsterdam’, zegt Job Boot over de debatten in de bibliotheek, ‘maar het leuke is dat Idea het toch wil stimuleren en faciliteren.’ En dat is nodig, want de lokale journalistiek heeft volgens hem een flinke deuk opgelopen door bezuinigingen, veranderingen in het medialandschap en de opkomst van internet. Dat heeft allemaal zijn weerslag op de participatie van inwoners.

De samenwerking tussen Idea en het Lokaal Mediacentrum Zeist leverde al drie levendige avonden op. Job: ‘Het leuke van die samenwerking is dat het multimediaal wordt. We proberen heel interactief en op verschillende fronten in te zetten om het een impuls te geven. Debat is belangrijk in een democratische samenleving.’ Hij ziet vooral een uitdaging in het vinden van onderwerpen die een breed publiek aanspreken en daaromheen mensen te verzamelen die daar onbezoldigd tijd en energie in willen steken.

Om het gesprek te stimuleren moet je betrokken zijn en goed kunnen luisteren, zegt Job: ‘Je moet de mensen zelf aan het woord laten en het verhaal laten vertellen. De grote kunst is om dat uit mensen te halen’, want, ‘Het maatschappelijk nut moet zijn dat het niet alleen stoom afblazen is en zeggen wat niet goed is, maar ook kritisch zijn en zeggen hoe het anders en beter kan.’ Er is volgens hem veel creativiteit in de samenleving die je kunt aanspreken. Om dat concreet te maken moet je mensen meenemen en soms ook ‘opvoeden’.

Als het dan allemaal lukt – en het leescafé zit telkens behoorlijk vol – draagt dat ook bij aan verbinding: ‘De spanning zit in onverwachte wendingen, waardoor je een andere kijk op de zaak krijgt. Het gaat om mensen uitnodigen en uitlokken. Het zou een verbindende lijn kunnen opleveren, als je mensen stimuleert om met ideeën en initiatieven te komen. Het zou mooi zijn als het debat op een goede manier emotie en inspiratie oplevert. Dat heeft het de eerste twee keer zeker gedaan.’ Job benadrukt nog maar eens dat het een essentieel deel van de democratie is: ‘Als je het debat niet meer met elkaar voert sterft er een stukje levendigheid,’ zegt hij. ‘Debat zorgt ervoor dat je elkaars standpunten verneemt en dat je misschien nader tot elkaar komt. Dat je inspiratie opdoet. Het moet een aanjager zijn om energie los te weken.’

Interview Job Boot, debatleider, Lokaal Mediacentrum Zeist. In opdracht van KunstenHuis Idea.
Tekst: Dees Wilgehof-Sodaar / Foto: Mel Boas.

wat ons inspireert ...

wat we doen

leren dansen met de duivel

Berichtauteur Door Koen Wilgehof-Sodaar
Berichtdatum 20 november 2023

maar we doen meer ...

Als er iets is dat wij gemerkt hebben in de afgelopen jaren, is dat Fivoor heeft laten zien dat wat zij doen een waardevolle bijdrage aan de maatschappij levert. Dat het loont om onder de oppervlakte te kijken naar de mens achter onbegrepen of ongewenst gedrag.

Pianist Heleen Vegter barst altijd van de ideeën en niet alleen wanneer ze achter te toetsen zit. Vlak voor de zomervakantie mailde ze ons: ‘Ik ga een stichting oprichten. Kunnen jullie me helpen met een logo en de website?'. Natuurlijk, want daar zijn we van.

Voor de ongeveer 100 concerten die hij jaarlijks geeft, reist Raaf Hekkema de hele wereld rond. Toch vond hij tijd om samen met ons te werken aan een nieuwe online presentatie.

Opgeschrikt worden door een aardbeving. Alles van waarde blijkt weerloos: het huis, de familie, het bestaan, bedolven onder het puin. De nood is hoog en mensen in nood help je.

Onze passie? Muziek! Maar had je ons ooit verteld dat we verliefd zouden worden op het klassieke lied, dan hadden we je niet geloofd.

Soms moet je eerst van anderen horen dat het echt tijd is voor een nieuwe site en dan nog kan een volle agenda daar een stokje voor steken. Toch hadden we elkaar snel gevonden en bleken we snel te kunnen schakelen.

Een groep enthousiaste muziekliefhebbers organiseerde ruim 35 jaar geleden twee concerten in de Raadzaal van de gemeente Renkum. Het was het begin van wat nu Stichting Kamermuziek Oosterbeek heet.

Schilderen met muziek, kan dat? Wel volgens pianist Heleen Vegter: ‘Ik kan alles kwijt in de muziek: klanken, kleuren, kleine nuances en grootse emoties.’

Mensen op de vlucht: het schamele dat ze bij zich droegen was het enige dat overbleef. De verontwaardiging in de samenleving was groot, net zoals de bereidheid om te helpen.

Of je nu op zoek bent naar een podium, graag luistert naar mooie liedrecitals of er nieuwsgierig naar bent: met muzikale vrienden zit je goed!

Schubert dood? Dat had je gedacht! Zijn muziek is nog altijd heel toegankelijk en gaat vaak over onderwerpen die ons ook vandaag nog bezighouden.

Volgens de adviescommissie van de Nederlandse Muziekprijs, verdient Steffani de prijs omdat hij als geen ander weet te communiceren met zijn publiek. Net als wij in ons vak!

Vincent Kusters ontwikkelde zich dan ook tot een veelzijdig musicus die zich thuis voelt in diverse genres en uiteenlopende stijlen. Met een grote voorliefde voor het lied. En daar kwamen wij hem tegen.

Samenleven doe je niet alleen. En daarom zetten we ons met hart en ziel in om dat uit te dragen.

Een ruime ervaring en vakkennis en zich uitstekend kunnen inleven in de wensen van elke pianist. Eigenlijk lijken we best op elkaar.

Samen de wereld een stukje mooier, blijer en schoner maken. Wie wil dat nou niet?

In Den Dolder wonen mensen. Mensen zoals jij en ik. Elkaars verhaal kennen verbindt. Daarom geeft Mensen van Den Dolder hen een stem en een gezicht en laat hen aan het woord over wat het betekent om in dit dorp te wonen.

Een boekhouder betrokken en sociaal? Jazeker, er zijn kantoren waar ze ook naar de mens achter de cijfers kijken.

Bij overzicht en structuur bieden denk je niet meteen aan warmte, nabijheid en menselijkheid. Toch is dat wat Organize4All doet. Zorgen dat je als mens kunt doen wat voor jou belangrijk is.

Goede, toegankelijke en betaalbare zorg vraagt om nieuw leiderschap en organisaties en leiders die het verschil willen maken, die gaan voor samenwerking, van elkaar leren en kennis en kunde delen.

Beter openbare verbindingen begint bij nadenken over oplossingen die misschien niet voor de hand liggen. En daar vinden wij elkaar.

Alles kan aanleiding zijn om te schrijven: toevallige ontmoetingen, opgevangen gesprekken, foto’s. In namen noemen vertelt Dees op humoristische wijze en met de nodige zelfspot over gebeurtenissen uit haar dagelijks leven.

Schilderen is voor Koen geen hobby of aardig tijdverdrijf: 'Ik maak mijn werk omdat ik het moet maken. Zonder dat word ik bijzonder onplezierig, vraag maar aan Dees.’